เมืองมีระเบียบ

เมืองมีระเบียบ

ที่เมืองมีระเบียบ ทุกอย่างถูกจัดไว้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย ต้นไม้ปลูกเป็นแถว เป็นแนวอย่างสวยงาม ถนนหนทางก็ดูสะอาดตา ไร้ขยะ เด็กๆทุกคนถูกสอนว่าหลังกลับจากโรงเรียน ต้องเก็บอุปกรณ์การเรียน ทั้งสมุด ปากกา ดินสอ ตำราเรียนของตนเองให้เป็นที่เป็นทาง เป็นระเบียบเรียบร้อย เมื่อจะทำการบ้านจะได้หยิบฉวยมาทำได้โดยไม่ต้องเสียเวลาค้นหา รวมทั้งหัดแบ่งเวลาให้เป็นระเบียบ กล่าวคือ เวลาเรียน เวลาเล่น เวลาทำการบ้าน เวลาอ่านหนังสือ และ เวลาพักผ่อน ซึ่งถือเป็นการหัดให้มีความรับผิดชอบ เป็นคนที่สามารถจัดระเบียบชีวิตของตนเองในแต่ละวันด้วย

เด็กๆทุกคนฝึกปฏิบัติการ "จัดระเบียบ" จึงทำการบ้านเสร็จอย่างรวดเร็วและถูกต้อง มีเวลาเหลือสำหรับทบทวนบทเรียน อีกทั้งการบ้านก็ไม่คั่งค้าง ได้เข้านอนแต่หัวค่ำ และตื่นเช้าไปโรงเรียนในวันถัดไป

แล้ววันหนึ่งเจ้าเมืองมีระเบียบได้เรียกเด็กๆในเมืองมาประชุมพร้อมกัน

"เด็กๆทุกคนฟังให้ดี ตอนนี้เมืองของเราเกิดปัญหาขึ้นเล็กน้อย แต่เด็กๆไม่ต้องเป็นห่วง ถ้าเราช่วยกันยึดมั่นในความเป็นระเบียบ เมืองของเราก็จะผ่านพ้นปัญหานี้ไปได้" เจ้าเมืองระเบียบบอกกับเด็กๆเด็กๆทุกคนต่างอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น จึงพูดคุยกันเสียงอื้ออึงกันไปหมด

'แผ่นดิน' เด็กจอมซนประจำเมือง จึงถามเจ้าเมืองด้วยความสงสัย "มีปัญหาอะไรเหรอครับท่านเจ้าเมือง ท่านช่วยบอกให้พวกเราทราบทีเถอะ เราจะได้ช่วยกันแก้ไข"

เจ้าเมืองมีระเบียบได้ฟังดังนั้นจึงตอบไปว่า "ใช่สินะ เด็กๆอย่างพวกเจ้าควรจะรู้เอาไว้ เพราะเป้าหมายของมันก็คือพวกเจ้า" เจ้าเมืองอธิบายต่อว่า "ทุกๆร้อยปี เจ้าปีศาจไร้ระเบียบจะออกอาละวาดโดยจะทำให้เด็กในเมืองของเราซึมซับความไร้ระเบียบจากมัน และในที่สุดเด็กผู้นั้นก็จะกลายเป็นพลเมืองไร้ระเบียบ และถูกพาตัวไปที่เมืองไร้ระเบียบ ไม่ได้กลับมาอีก และบัดนี้กาลเวลาก็เวียนมาครบร้อยปีแล้ว เราจึงออกมาเตือนเด็กๆทุกคนด้วยความเป็นห่วง"

เจ้าเมืองบอกถึงวิธีการป้องกันตนเองจากปีศาจไร้ระเบียบ นั่นก็คือ เด็กๆทุกคนจะต้องยึดมั่นในแนวทางของเมืง คือ จัดบ้านให้เป็นระเบียบ จัดเครื่องเขียนแบบเรียนให้เป็นที่เป็นทาง เป็นระเบียบเรียบร้อย และที่สำคัญ ห้ามทิ้งของใช้ส่วนตัวเกะกะ เพราะไม่อย่างนั้น เจ้าปีศาจไร้ระเบียบจะมาหาเด็กๆถึงบ้าน

แต่สำหรับเด็กชายแผ่นดินซึ่งมีนิสัยซุกซน กลับเกิดนึกสนุกอยากไปท่องเมืองไร้ระเบียบดูสักครั้งเมื่อกลับถึงบ้าน เขาจึงรื้อของออกจากกระเป๋านักเรียนก่อนจะออกไปวิ่งล่น โดยที่เจ้าปีศาจไร้ระเบียบได้ซ่อนตัวเฝ้ามองอยู่ เมื่อเห็นดังนั้นจึงหัวเราะชอบใจ แล้วเข้ามากระซิบว่า

"แผ่นดิน .. ไปเป็นพลเมืองไร้ระเบียบกันเถอะ เมืองของเราสนุกนะ" พูดจบ มันก็หัวเราะเสียงดัง ทำให้แผ่นดินนึกสนุกตามไปด้วย ทั้งยังยั่วเย้าให้แผ่นดินเล่นต่อไปจนลืมเวลา ลืมว่าเอาอุปกรณ์การเรียนไว้ที่ใบ้าง คืนนั้นแผ่นดินหลับไปโดยไม่ได้ทำการบ้าน

ครั้นเมื่อตื่นขึ้น แผ่นดินมองไปรอบตัว เห็นข้าวของรกรุงรัง ทุกอย่างกระจัดกระจาย ไร้ระเบียบ จาน ชาม ช้อนที่ควรจะอยู่ในห้องครัว กลับมาอยู่ในห้องนอนของเขา อุปกรณ์ทำสวนวางเกลื่อนอยู่บนโต๊ะหนังสือ

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า ขอต้อนรับสู่เมืองไร้ระเบียบ" เสียงหนึ่งดังมาจากประตู "ก่อนที่เธอจะได้เป็นพลเมืองไร้ระเบียบอย่างเต็มตัว เธอจะต้องผ่านการทดสอบและฝึกที่จะอยู่กับความไร้ระเบียบให้ได้ ฮ่า ฮ่า ฮ่า" ปีศาจไร้ระเบียบบอกกับแผ่นดินก่อนเดินจากไป

แผ่นดินได้ฟังดังนั้น ก็รู้สึกหวาดกลัว นี่หรือเมืองไร้ระเบียบที่เจ้าเมืองระเบียบเคยบอก ท้องฟ้าสีหม่นๆ ทุกอย่างดูระเกะระกะ รถราวิ่งขวักไขว่ไร้ระเบียบ เด็กนักเรียนแต่งตัวมอมแมม หน้าตาหม่นหมอง รื้อหาข้าวของอุปกรณ์การเรียนให้วุ่นวาย สายโด่งแล้วยังไม่ได้ไปโรงเรียนเสียที

"ช่วยด้วยๆ ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว" แผ่นดินร้องตะโกน แล้วก็นึกถึงคำของเจ้าเมืองมีระเบียบที่บอกว่า "สิ่งที่สามารถป้องกันเด็กๆจากเจ้าปีศาจได้คือความ มีระเบียบ " นึกได้ดังนั้น แผ่นดินจึงรีบจัดข้าวของในบ้านให้เป็นระเบียบ เรียบร้อย จาน ชาม ช้อน กลับไปอยู่ที่ห้องครัว อุปกรณ์ทำสวนไปอยู่ในที่ของมัน เครื่องเขียนแบบเรียนกลับมาอยู่ที่โต๊ะทำการบ้าน ไม่นานทุกอย่างก็สะอาดเอี่ยม น่าอยู่และมีระเบียบขึ้นทันตาทันใดนั้น แสงสว่างก็ปกคลุมเมืองไร้ระเบียบ ผู้คนที่เคยเศร้าหมองก็หน้าตาสดใสขึ้น ความไร้ระเบียบหายไปหมดสิ้น

"ขอต้อนรับทุกคนกลับบ้าน" เสียงเจ้าเมืองมีระเบียบดังกึกก้อง "เป็นอย่างไรบ้างแผ่นดิน ได้ไปเที่ยวเมืองไร้ระเบียบมา สนุกมั้ย อยากกลับไปอีกหรือเปล่า"  แผ่นดินรีบตอบเจ้าเมืองทันทีว่า "ผมไม่อยากไปอีกแล้ว เข็ดแล้วครับ"  "ดีแล้วล่ะ แม้ว่าสิ่งที่เธอทำไปนั้นจะเกิดจากความนึกสนุกซุกซน แต่ก็ต้องขอชมเธอที่รู้ตัว แล้วใช้ความมีระเบียบต่อสู้กับปีศาจไร้ระเบียบ จนสามารถกลับมาบ้านได้สำเร็จ ทั้งยังพาพลเมืองคนอื่นๆที่เคยถูกสาปกลับมาได้อีกด้วย"  แผ่นดินอมยิ้มด้วยความภูมิใจ

                "จำไว้นะ คนที่มีระเบียบ ก็เพราะใจเขามีระเบียบ เมื่อใจเขามีระเบียบ เขาก็จะรู้ตัว จัดสิ่งของต่างๆ รอบตัวเขาให้มีระเบียบ" เจ้าเมืองมีระเบียบย้ำกับเด็กๆ

ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ทุกคนก็อาศัยอยู่ในเมืองมีระเบียบอย่างมีความสุข ส่วนแผ่นดินก็ยึดมั่นในระเบียบวินัยของเมืองเป็นอย่างดี สิ่งนี้เองทำให้แผ่นดินโตขึ้นเป็นพลเมืองมีระเบียบ และ ประสบความสำเร็จในการเรียนและหน้าที่การงานดีในอนาคตด้วย